Onze vliegschool ( Adventure Flights ) organiseert regelmatig in Noord-Holland MLA evenementen.
Vorig jaar gooide de MKZ crisis roet in het eten maar dit jaar kan het gelukkig wel weer doorgaan, in de gemeente Spierdijk staat het eerste weekend van juni dit vliegfeest weer 3 dagen lang in het middelpunt van de belangstelling.
|
|
|
Vooral op de zaterdag en zondag komen er heel veel mensen uit de directe omgeving op af omdat dit een uitgelezen kans is om tegen geringe kosten zowel de eigen omgeving vanuit de lucht te kunnen bekijken als de besturing van een vliegtuig eens in werkelijkheid te kunnen voelen.
|
Ook aan een verrijdbare pomp voor het bijtanken van de toestellen is gedacht |
Vandaag (vrijdag) zal het gezien de omstandigheden voor mij dus geen normale lesvlucht gaan worden. Ik begin met een half uur les bij Frans Herinx in zijn Eurofox met staartwiel. Naast dit staartwiel is deze Eurofox ook nog op veel meer punten afwijkend van de Eurofoxen waar wij mee vliegen, er zit b.v. een verstelbare propeller op (vergelijkbaar met een traploze versnelling) en in plaats van de digitale Flydat voor het monitoren van de motor heeft deze machine een hele rits analoge metertjes.
Taxieën met een staarwiel voelt echt heel erg anders aan dan met een neuswiel, de start ziet er ook anders uit maar voor het vliegen zelf maakt het gelukkig verder weinig verschil. Boven krijg ik van Frans wat opdrachten te doen, Steile bochten etc. en ook vliegen we nog even over ons veld in Heerhugowaard. Hierna gaan we een paar approaches oefenen, mede omdat de wind redelijk recht op de baan staat gaan deze niet zo heel slecht. Ook de landing moet met een staartwiel anders uitgevoerd worden dan met een neuswiel dus vlak voor de touchdown neemt Frans het toch maar even over. Na een paar touch-and-go's zit het half uur er al weer op en maken de we laatste approach voor de echte landing.
Frans is niet ontevreden en dus ben ik het ook maar niet,...
|
Wie gaat wie nou eigenlijk vliegles geven,... ? |
Voor de catering op het veld is uiteraard ook gezorgd dus na een broodje warme worst is het tijd voor de volgende vlucht. Andre heeft zojuist Albčr Rijkes (eveneens MLA instructeur) op zijn toestel uitgecheckt zodat hij vanaf nu ook vluchten kan verzorgen.
Ik vind het heel erg leuk om eens met andere instructeurs te kunnen vliegen en ben dan ook zeer content dat ik meteen een half uurtje met Albčr mee kan. Het vliegtuig van André voelt in ieder geval weer vertrouwder aan dan de staartwielkist van Frans. Albčr roept dat ik de captain ben dus gedraag ik me ook meteen maar zo.
Hoewel, de 'passagier' begint wel meteen opdrachten te geven met betrekking tot de te vliegen hoogte, koers, etc. dus echt de baas aan boord voel ik me toch ook niet echt,....
De start gaat heel aardig en ook de opdrachten lukken redelijk, ik zit er best wel ontspannen bij. Albčr wil ook steile bochten zien, volgens hem moeten ze eigenlijk nog veel steiler uitgevoerd kunnen worden maar ik vind het voor het moment wel even mooi zo,... Na nog een paar andere verplichte kunstjes zoals de overtrek te hebben gedaan gaan we ook wat landingen doen. Ook hier krijg ik het toestel weer heel redelijk boven het begin van de baan maar dit keer moet ik ook de landing zelf uitvoeren. Ik vang iets te hoog boven de baan af waardoor de landingen niet echt boterzacht zijn maar echt heel erg ontevreden ben ik zelf toch ook weer niet, het begint nu toch echt wel langzaam ergens op te lijken,....
Ook dit halve uurtje is letterlijk en figuurlijk omgevlogen. Ondertussen komen er ook al wat meer vliegtuigen van andere velden langs en wordt het reuze gezellig. Nadat Albčr en Wout mijn vlucht in mijn bijzijn nog even hebben geevalueerd (Ik vlieg dus, vrij vertaald, nogal truttig,...) moet ik nog even wachten op de echte uitdaging waar ik eigenlijk speciaal voor ben gekomen.
Er bestaan 2 categorieen MLA vliegtuigen, de z.g. 3-assigen zoals b.v. de Eurofox waar je met de stick 2 assen bestuurt en met het voetenstuur de 3e en de z.g. gewichtsbestuurde (ook wel trike genoemd) waar je in feite gewoon onder een vleugel hangt en je dus stuurt door je gewicht ten opzichte van de vleugel te verplaatsen. Dat laatste leek me wel eens spannend, ook omdat je daarbij niet in een cabine zit maar gewoon lekker vrij in de open lucht rondvliegt.
Jan van der Does uit Brabant is inmiddels ook gearriveerd met zijn trike op de aanhanger achter de auto. Probleem is alleen dat er te veel wind staat wat vooral bij het opbouwen en het taxieen een probleem kan zijn. We moeten dus een paar uur wachten totdat de wind een beetje is gaan liggen.
Het wachten wordt gelukkig wel beloond want zo tegen 15:00 uur vindt Jan dat de wind voldoende is afgenomen en mag ik hem helpen bij het opbouwen van de trike. Jan neemt er alle tijd voor om mij echt heel veel uit te leggen, b.v. over de manier waarop de vleugel is geconstrueerd. Zo zijn alle belangrijke staalkabels dubbel uitgevoerd en is ook het doek over een groot oppervlak dubbel. Het doek is wel gevoelig voor de invloeden van UV licht en moet dus periodiek getest worden. Omdat deze test alleen in de vorm van een trekproef uitgevoerd kan worden (net zo lang trekken totdat het scheurt en dan kijken of de kracht die je daarvoor nodig had nog steeds klopt met de specificaties van het doek) wat natuurlijk niet erg handig is om met het echte vleugeldoek te doen, zitten er bovenop de vleugel nog wat extra reepjes doek genaaid die als enige functie hebben dat er af en toe een stukje afgeknipt en naar de fabriek teruggestuurd wordt voor deze trekproef.
Het wordt voor mij dus een buitengewoon leerzaam uurtje.
|
De vleugel nog ingepakt en de trike zojuist van de aanhanger afgereden. |
|
Het instrumentarium en het toestel in opgebouwde staat. |
Na het opbouwen gaat Jan eerst een rondje proefvliegen en daarna ben ik aan de beurt. Onder de vleugel hangt dus een soort karretje met drie wieltjes en achterop een motor met duwpropeller. Er kunnen twee personen mee die achter elkaar zitten. De manier waarop je zit is vergelijkbaar met een motorfiets dus de benen aan weerszijden van het zitje. De voeten steunen op een beweegbare stang waar je meteen het neuswieltje mee kunt besturen, bij de rechtervoet zit een soort gaspedaaltje en bij de linkervoet de rem die op het neuswieltje werkt. Verder zit er nog een handbediende gashandle op zodat je niet constant met je voet gas hoeft te blijven geven.
Het instrumentarium is ook heel compleet. De intercom is niet ingebouwd maar zit in de jaszak van Jan en communicatie over de radio kan alleen door de vlieger gedaan worden, de meevlieger kan wel meeluisteren.
Nadat we geďnstalleerd zijn (motorjas, handschoenen, skibril en helm) en de motor met de hand is aangetrokken taxiet Jan naar het begin van de baan. Ook bij deze motoren moet even een magnetencheck gedaan worden en daarna geeft Jan vol gas en stuiven we weg. Bijna ogenblikkelijk komen we los en gaan met 6 meter per seconde naar boven. Ik vind het echt een prachtige ervaring om zo helemaal vrij in de lucht te hangen.
Nadat we het circuit verlaten hebben en naar 1500 voet geklommen zijn demonstreert Jan wat er zoal allemaal mogelijk is met zo'n vliegende vleugel. Bochten die zo steil zijn dat je in feite om de lage vleugtip heendraait, extreem lage en toch ook vrij hoge snelheden en de goedmoedige eigenschappen voor wat betreft het overtrekken van de vleugel. Eigenlijk kun je deze bijna niet overtrekken, de enige manier waarop het Jan enigszins lukt is aanduiken en met een behoorlijke snelheid in een keer de stang helemaal van zich af te drukken. Bij de eerste poging lukt zelfs dat niet eens. De tweede poging gaat iets beter maar echt spectaculair is het ook niet want de overtrek stelt eigenlijk niets voor, de neus gaat vanzelf een beetje naar beneden en de snelheid wordt automatisch weer opgebouwd.
Hierna mag ik zelf een stukje sturen. Probleem is wel dat de stang vrij ver naar voren zit en je dus vanuit het achterste stoeltje met bijna gestrekte armen aan het sturen bent. Verder kan de vlieger zelf de stang veel lager vastpakken dan de meevlieger waardoor deze ook een veel kortere hefboom ter beschikking heeft. Het kost dus behoorlijk wat kracht om vanuit het achterste stoeltje een beetje lekker te kunnen sturen. Heel vreemd is ook dat ik erbij moet nadenken want de bediening is precies tegengesteld aan de bediening van een 3-asser. Trekken is hier de neus naar beneden i.p.v. het gebruikelijke omhoog en de stang naar rechts betekent hier een bocht naar links. Langer dan een minuut of vijf houd ik het in ieder geval nog niet achter elkaar vol dus neemt Jan het af en toe even over zodat mijn armen weer even wat kunnen rusten.
Onderweg komen we Wout nog tegen en ik verkneukel me er nu al op om hem straks te kunnen vertellen dat zijn vliegtuig stinkt,... Jan draait nog een perfecte 360 gradenbocht zodat we even door onze eigen propwash en uitlaatgassen heengaan. Ook zo'n trike kan dus stinken,...
Op de grond zou je achter de uitlaat hebben kunnen staan zonder eigenlijk iets te ruiken maar omdat de lucht boven zo fris is vallen uitlaatgassen etc. meteen dubbel op.
Dit laatste halve uurtje is nog veel sneller voorbij gevlogen dan de 2 vorige, we draaien het circuit weer in en Jan zet het toestel keurig aan de grond.
|
|
|
Yvonne is zo vriendelijk om na de landing nog even snel een paar foto's te maken. |
Ik weet wel zeker dat dit beslist niet mijn laatste trikevlucht geweest zal zijn,...
|
|
|